Zomer anno 2025. Bij 30 graden of meer spreken we van ‘tropisch weer’, en dat is nieuws. Scholen gaan eerder dicht, kinderen worden ruim op tijd ingesmeerd én opgehaald. Zonnebrand: check. Airco: check. Hitteprotocol? Uiteraard. Terwijl wij ons, zittend in een perfect geklimatiseerd kantoor, afvragen: hoe deden we dit vroeger eigenlijk? Onze mensen moeten wel ‘gewoon’ aan het werk deze dagen, ze staan bij gloeiendhete asfaltwerkzaamheden het verkeer te regelen of in de brandende zon bij een evenement of objecten te beveiligen. Een enkeling van kantoor moet eerder naar huis om zijn of haar kind op te halen van de basisschool want zoveel warmte is toch wel onverantwoord. Een bitje apart, zullen we maar zeggen. Uiteraard maakt onze KAM coördinator regelmatig een ronde om te kijken hoe het gaat op de locaties, en houdt een vinger aan de pols. Niets dan respect voor onze bikkels en ook hun gezondheid staat voorop.
En dan denken wij: vroeger was alles anders.
We weten het: de uitdrukking is “vroeger was alles beter”. Sterker nog, er is zelfs een festival dat zo heet (hé @vroegerwasallesbeter: hebben jullie de beveiliging eigenlijk al gere-geld? Veiligheidsplan nodig? Call me). Maar goed, vroeger wás het ook gewoon anders. Of beter. Of allebei.
Natuurlijk zeggen we dat met een knipoog, want voor je het weet ben je een “boomer”, of een “old wief”, zoals onze kinderen dat soms liefdevol -kuch- zeggen. Tja. Ut zal.
Maar serieus: wij speelden gewoon buiten. De boerderij gaf ruimte zat. Als we naar een vriendinnetje wilden? Dan gingen we gewoon. Fietsend of lopend. Niemand die wist of je veilig was aangekomen. De enige afspraak was: voor het donker thuis. Geen telefoons, geen live locatie, geen planning. Gewoon aanbellen. En als niemand open deed: even het touwtje uit de brievenbus gebruiken. Kan nu echt niet meer. Sterker nog: tegenwoordig moet je je eigen fiets op slot zetten als je ‘m in de schuur zet.
En vroeger, toen stond er nog een échte uitsmijter voor de club. Geen vriendelijk persoon met een badge, maar een kerel met armen als boomstammen en een dikke snor. Geen cursus de-escalerend optreden, maar je werd gewoon bij kop en kont eruit gesmeten als je irritant was. Letterlijk. Er werd bij wijze van spreken per kilo betaald ;-). En weet je? Er werd gewoon geluisterd. Geen camera’s die alles vastleggen. Geen stories. Geen rechtszaken. Gewoon gezag.
Het was nu natuurlijk examentijd (of is voor de herkansers). De geslaagden van nu zijn wel blij, maar ze hangen traditiegetrouw de vlag op en dat was het dan. Wij niet, wij gaven feestjes voor ons examen. Vieren! Zo kan Mirjam zich nog levendig een examenfeestje herinneren waarbij Bennie de uitsmijter én de taxichauffeur was. Na afloop werd iedereen keurig door hem in de veewagen teruggebracht, mét kotszakje. Dat laatste kwam voor Mirjam zelf helaas te laat en zag ze aan het einde van de avond opnieuw de bessen-jus de revue passeren in de wc-pot.
Bennie haalde ons wel vaker op na het stappen op. Geen Life360 of FindMy. Gewoon: “2 uur een straat verderop dan de uitgang van de Woage. En gedraag oe, anders zwaait er wat.”
Gelukkig kregen we dan geen lijfstraffen en ook niet op school met de liniaal over de vingers, maar een ferme bovenarmkneep van de meester was toen nog best normaal. En kijk nu: tegenwoordig heeft iedere school een team van zorgcoördinatoren, vertrouwenspersonen en gedragsspecialisten. Mental health is trending op TikTok (en ja, dat moet je in het Engels zeggen. Bruh.). Soms lijkt het bijna trendy om een diagnose of therapeut te hebben. Of twee.
Wie weet schrijven onze dochters Jade en Zoë over 30 jaar wel hun eigen blog – of nou ja, waarschijnlijk laten ze hun AI-assistent op basis van hun hersengolven een holografi-sche vlog maken. Daarin vertellen ze dan over hun ruige jeugd: dat ze gewoon naar school gingen zónder geluidsdempende oorkappen, dat ze hun vitamine D nog uit zonlicht haalden in plaats van uit een daglichtcapsule, en dat hun ouders schaamteloos vlees aten, soms zelfs van de barbecue – een open vuur! Op fossiele brandstof! Wat een tijden.
Misschien vertellen ze wel dat mensen elkaar toen nog écht belden in plaats van een em-pathisch spraakbericht via hun emotie-chip.
Soms is het gewoon lekker om terug te denken aan die chaotische, warme, vrijere tijd van toen. Waar het touwtje nog uit de brievenbus hing – en opgroeien nog zonder apps kon. En soms weet je ook dat het fijn is dat je met je tijd meegaat. Niet alles was beter.
0314 – 35 12 20
Dan nemen wij contact op!
