Deze maand niet de gebruikelijke “Zussen met een goed verhaal-blog” zoals jullie van ons gewend zijn maar hebben we een ‘short story’ voor jullie geschreven. Met het oog op de komende vakantieperiodes, lekkere weekendjes ertussenuit en allerlei andere minibreaks kun je ontsnappen aan de dagelijkse sleur met dit korte verhaal vol herkenbare vakantierituelen en een flinke dosis vakantiechaos. Even weg van de dagelijkse hectiek, net als onze hoofdpersonen.
Hangmatproof leesvoer met een vleugje achterdocht
Dit verhaal gaat over ̶B̶e̶n̶n̶i̶e̶ Berry en J̶o̶k̶e̶ José Tulpentuin. Twee volkomen fictieve personen uiteraard. Berry en José houden ervan om zo af en toe eens op pad te gaan. In hun werkende leven kwam het er vaak niet van; allebei zijn ze harde werkers geweest en stonden ze iedere dag klaar voor hun familiebedrijf. Maar nu, de laatste jaren, hebben ze het bedrijf overgedragen aan hun twee zoons en wat meer tijd om erop uit te gaan. Regelmatig gaan ze met de camper op pad, ze stippelen wat routes uit en zien wel waar hun trouwe vervoersmiddel hun brengt. Een fietsvakantie. Boeken een huisje aan zee. Soms gaan ze met het vliegtuig op vakantie. Alleen brengt deze laatste vorm van vakantie eigenijk vooraf veel…stress.
Wat een voorbereidingen ook altijd! José smeert de lekkerste broodjes de avond van tevoren, en een gekookt eitje hoort er ook bij natuurlijk. Terwijl ze nog even de laatste was wegwerkt, loopt Berry een rondje om het huis heen. Zijn de tijdschakelaars van de lampen ingesteld en ook op verschillende tijden? Zo lijkt het dat ze thuis zijn als het donker is. Is de post geregeld met de buurman? Je wil natuurlijk niet dat de brievenbus uitpuilt – hoe kun je het nog overduidelijker maken dat je op vakantie bent? Beginnersfoutje. Maar zo niet Berry.
Berry heeft altijd wel een beetje affiniteit gehad met beveiliging en hij heeft door de jaren heen zo zijn eigen checklist in zijn hoofd. Zijn de ramen dicht, ook van de schuur? De kozijnen hebben sloten en hij draait deze nog even op slot en haalt de sleutels eruit. De koffers liggen nog geopend in de gang. “Morgenvroeg doen we daar dan de laatste toiletartikelen in en dan kunnen we gaan”, mompelt José tegen zichzelf. Gauw haalt ze nog even het label van de koffer af. Daar staat hun adres op – dat laten we natuurlijk aan nieuwsgierige mensen die bij de bagageband aan het rondsnuffelen zijn weten, we zijn niet van gisteren.
Na een wat onrustige en korte nacht gaan ze dan. Hup koffie in de thermoskan, nog een beetje gekibbel over en weer: “Schiet toch eens op, je bent net nog naar de wc geweest!” En: “Heb je boven bij de badkamer het raam ook dicht gedaan? Staat die ladder nog buiten, die moet naar binnen anders kunnen ze die gebruiken om binnen te komen!” Goed, daar gaan ze. On the road. Heerlijk. Eindelijk weg. Na de eerste rotonde nemen ze alvast een lekker broodje kaas. Dat smik goed. De stemming zit erin. En na een kilometer of zes, zeven zijn alle broodjes op en heeft Berry zich, op z’n Achterhoeks gezegd ‘be-oesterd’: de helft van zijn frisse polo ruikt naar Douwe Egberts. Dat wordt nog wat.
Parkeren op Schiphol. Wat een elend is dat toch altied, foi. Je laat je auto eigenlijk niet met een fijn gevoel achter. In je hoofd zie je al de ingeslagen ruiten bij terugkomst. Maar goed. Loslaten. Er zit niks van waarde in het dashboardkastje en om dat te demonstreren hebben Berry en José het kastje ook open laten staan zodat mogelijke ‘geïnteresseerden’ meteen zien: hier valt niets te halen!
Na het inchecken is het wachten geblazen. José probeert nog met een vochtige doek de koffievlekken bij Berry af te poetsen maar die zijn al ingetrokken. Het ruikt nog wel een beetje naar oude koffie maar goed, het is niet anders. Rustig een blaadje lezen, beetje rondkijken. Wat een volk lupt er toch altijd rond op zo’n vliegveld.
Dan wordt er omgeroepen dat ze mogen boarden. Fijn, eindelijk actie. José pakt de paspoorten alvast en de tickets. Ze had de tickets met QR-codes ook op de telefoon maar het is gewoon veel fijner om ze uitgeprint bij je te hebben. Waar is Berry nou weer? Potjandorie. Is het tijd om aan boord te gaan, moet ie ineens weer naar de wc! Sjongejonge, nou schiet op, dat vliegtuig wacht niet op ons!
Daar zitten ze dan. In de altijd te krappe stoelen van het vliegtuig. Amper beenruimte. “Wat een gemartel”. Mensen om hun heen druppelen nog binnen terwijl Berry en José kop of munt doen voor het welbegeerde zitje bij het raam. Medepassagiers ruimen hun handbagage op en doen alvast de riem om. “Zo, klaar voor de reis’. “Oh nee, toch niet, ik heb de kauwgom nog in de tas, kun je me die even pakken, José?” Zuchtend staat José op, vraagt de persoon aan het gangpad vriendelijk of ze er langs mag en pakt de kauwgom uit de tas. Ze heeft voor zichzelf een roddelblaadje gekocht. Normaal leest ze dat alleen als ze bij de kapper is maar voor de vakantie is het ook wel even lekker. Beetje dom bladeren en lezen over bekende Nederlanders. “José, kun je me nog even de koptelefoon pakken?”. Tuurlijk. Dat doet ze. Al is het alleen al om te voorkomen dat het hele vliegtuig meeluistert met de piratenmuziek van Berry. Ben al blij dat ‘ie niet meezingt. Met wéér een allervriendelijkste glimlach mag ze haar handbagage pakken van de persoon op de derde stoel.
Na een uurtje in de lucht ruikt José iets verdachts. Ze kijkt Berry aan, die terug grijnst met z’n karakteristieke blik.”Hebbie der één laten vliegen?”, fluistert José, beschaamd om zich heen kijkend.“ Och”, antwoordt Berry droogjes, “den wou ook vliegen’.
Nog een geluk dat hij z’n vakantie-fluitje niet in z’n achterzak had, anders had het hele vliegtuig geweten waar de lucht én het geluid vandaan kwamen. Berry neemt altijd een fluitje mee op vakantie. Is handig, als je dan een fiets huurt in zo’n grote stad dan kun je mooi een paar keer hard fluiten en dan gaat dat volk wel aan de kant. Kun je tenminste een bitje deur foeksen.
De vakantie vliegt voorbij en morgen is het weer tijd om terug te gaan. Zo’n laatste avond is eigenlijk niks. Berry hef dan de ‘kop op huus an’ staan – en wil graag weer terug naar zijn eigen huis, de hond weer zien, lekker het grasmaaien en weer terug naar de normale gang van zaken. Met gebruinde wangen, een hoofd vol herinneringen en koffers vol schone was (José had weer een wasje gedraaid in het appartement), keren ze tevreden terug.
Ook dit jaar geven we weer kaarten weg voor Huntenpop! Wat moet je doen?
Je mag kiezen:
Optie 1: De beveiligingschecklist
In dit verhaal zitten een aantal slimme tips verstopt om je huis veilig achter te laten tijdens je vakantie. Noem minstens 3 tips en mail die naar communicatie@globegroup.nl o.v.v. Huntenpop winactie.
Optie 2: Schrijf het vervolg
Schrijf een alternatief einde van dit verhaal. Wat maken Berry & José nog meer mee? Wordt er tóch nog ingebroken in hun huis en hoe komt dat? Laat je fantasie de vrije loop gaan en mail jouw tussenstukje of alternatieve einde naar communicatie@globegroup.nl o.v.v. Huntenpop winactie.
Succes en laat de creativiteit stromen!
0314 – 35 12 20
Dan nemen wij contact op!
