Hakken uit en boeven vangen

De hele dag heb ik Night Shift van de Commodores in mijn hoofd. Zachtjes zing ik mee terwijl ik onderweg ben naar de afgesproken plek. You know you’re not alone..on the night shift.. Best onheilspellende tekst over het draaien van een nachtdienst eigenlijk, dat was me nog niet eerder opgevallen. "Een blog schrijven over mobiele surveillance? Tja..dan moet ik op z'n minst een keertje meegaan ’s nachts.." Ik hoor het mezelf nog zeggen.

Ik ben de hele avond op een netwerkbijeenkomst geweest, gezellig gepraat en een wijntje gedronken. Normaal gesproken is het nu tijd om naar huis te gaan maar dit keer niet. Mijn hakschoenen mochten thuisblijven van mijn collega Cor, want: ‘stel dat je heel hard moet rennen dan?’. Oh. Daar had ik nog niet aan gedacht. Door mijn hoofd gaan de raarste gedachten, ik zie mezelf rennend achter mijn collega aan, of in de bosjes verstoppen terwijl hij heldhaftig de inbrekers staande houdt. Boeven vangen. Dat gaan we vannacht doen. Tenminste, dat spookt door mijn hoofd.

Als ik aankom op de afgesproken plek, maakt Cor net op dat moment een foto van een busje op de parkeerplaats. “Waarom doe je dat?”, vraag ik terwijl ik instap. Cor geeft aan dat hij altijd verdachte voertuigen, mensen en situaties in de gaten houdt en vastlegt. Ook als het niet een klant van Globe is. Onderweg naar een van de klanten vertelt Cor over de dingen die hij mee heeft gemaakt tijdens zijn werk als hoofdsurveillant en beveiliger. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan hoe gevaarlijk het is als je midden in de nacht in je eentje rondrijdt. En natuurlijk is er back up en heb je contact met de meldkamer maar je moet het toch maar even doen; op een alarm afgaan en niet weten wat eraan de hand is. 

De auto hangt vol met toeters en bellen zoals een PDA waarop nadere informatie over inbraakmeldingen binnen kunnen komen. Via de portofoon melden we ons aan bij een collega en rijden we het terrein op van het pand dat we gaan inspecteren. Eerst rijden we met de auto een inspectieronde rond het pand. Cor vertelt dat ze dit altijd eerst doen, voordat ze de auto uitgaan; zo heb je meteen gekeken of er vreemde zaken zijn, zoals auto’s of busjes die er normaal niet staan, zijn alle ramen dicht, zien we lichten of beweging in het pand en ga zo maar door. Dan stappen we uit. Midden in de donkere nacht lopen we het terrein rond. Best groot. Best veel plekjes waar mensen kunnen rondhangen. Ik kan me voorstellen dat je je niet veilig voelt midden in de nacht, en al helemaal niet als je net een alarmmelding hebt gehad. Cor weet gelukkig wat hij doet en waar hij op moet letten.

We sluiten de ronde af en kunnen constateren dat er gelukkig geen vreemde zaken te zien waren. Cor vertelt dat hij eigenlijk wel iedere nacht een paar alarmmeldingen heeft en dat dan ook de back up wordt ingezet. Misschien gaat dat vannacht ook nog komen, maar ik ga naar huis. Ik weet voldoende om mijn blog te schrijven en heb een nieuw verworven respect voor mijn dappere collega’s die nacht in, nacht uit, dit werk doen. Te idioot voor woorden dat er nog ondernemers zijn die denken dat ze zelf wel even op een alarmmelding afgaan als het zover is.

Ik bedank Cor voor zijn tijd en mooie verhalen en stap weer in mijn eigen auto. Ik ga fijn naar mijn warme bedje toe. Over en sluiten.